Թիֆլիսը հնում շուրջն ուներ մի քանի գյուղ, որոնք այսօր քաղաքի մաս են կազմում։ Դրանցից մեկը Խարբուխն էր՝ ներկայիս Խարպուխին։ Այն գտնվում էր քարափի լանջին, զառիվայր էր, դարիվեր, քարքարոտ էր և ավազոտ։ Հետաքրքիր է բառի ստուգաբանությունը։ Ըստ ավանդության, երբ մեկը հարբուխով էր հիվանդանում, հետը վերցնում էր կավե նոր փարչ, երկու սպիտակ մոմ, բլիթներ և ձեռագործ տղայի կամ աղջկա տիկնիկ, որ թիֆլիսահայոց բարբառով կոչվում էր տիկին․․․ Այդ ամենը տանում էր քարափի գլուխը, մոմերը վառում ու թողնում-հեռանում։ Բայց մինչ քարափի գլուխ հասնելը, մարդը քրտնում էր և հազն ու հարբուխն անցնում։

Ամիրն ասաց՝ միշտ հմա՛ն ես, Հայաստանիս վարդն ես, սիրո՛ւն, բոց շուրթերիդ ցողը քաղեմ՝ կյանքս դարեր կերկարի:

ՏԻԳՐԱ'Ն, որդի'ս, ների'ր, որ չեմ կարողանում վերականգնել դիմանկարիդ ծիածանաթև գույները. չեմ ուզում ի վերուստ շնորհված շռայլ գույներից որևէ մեկն առանձնացնել։

Դու Աստվածամոր վեհությունն ունես, լուրջ սևեռումը՝ մայրաց մայրերի, մանուկ Հիսուսը գրկիդ ես հառնում քեզնով մարդացվող մտքում իմ վայրի:

Մի քահանա մահվանից հետո հայտնվում է դժոխքի ու դրախտի ճամփաբաժանին: Հանկարծ նրան է մոտենում մի մարդ և հարցնում է, թե ո՛վ է:

Հովհաննես Թումանյանի հուշերը Խրիմյան Հայրիկի մասին:

Ապրիլի 2-ից «բացվել է ՄԱՐԻԱ ԱՍԼԱՆՅԱՆԻ «Մելանխոլիկ շշուկներ» վերտառությամբ անհատական ցուցահանդեսը՝ «Փյունիկ» զարգացման կենտրոնի ցուցասրահը լցնելով երիտասարդ գեղանկարչի հուզական ապրումների, աշխարհին ուղղված հայացքի, իրողությունների ու մարդկային հարաբերությունների ընկալման գրեթե ամբողջությամբ կապույտով թաթախված խտացումով։

Հայաստանը համայն աշխարհին և քաղաքակիրթ մարդկությանը ծանոթ է, ընկալելիև գնահատելի իր նշանավոր զավակների միջոցով։ Մի երկիր, որն առաջինը քրիստոնեությունը հռչակեց պետական կրոն։

Երկու տարի առաջ` 2023 թվականի այս օրը` ապրիլի 3-ին, կյանքից հեռացավ Հայաստանի Հանրապետության վաստակավոր արտիստ Լուսինե Կիրակոսյանը:

Իմ հիշողության գրատախտակը լցվել է, երեկվա ապրած օրս մխրճվել է սրտիս մեջ․․․